W koncepcji naukowej Księdza Profesora
Sedlaka życie ma cechy elektromagnetyczne, podobnie jak świadomość. Istnieje
Homo electronicus, a elementarnym pratworzywem jest dynamiczna bioplazma - piąty
stan materii przynależny tylko żywym istotom. Poglądy te zawarł w książce
"Bioelektronika" i "Homo electronicus"
Ks. Prof. dr hab. Włodzimierz Sedlak
Włodzimierz Sedlak, twórca polskiej szkoły bioelektroniki i
elektromagnetycznej teorii życia.
"Teologia Światła, czyli sięganie Nieskończoności" - jest ostatnią
książką, którą prof. Włodzimierz Sedlak przygotował do druku.
Uwieńczeniu realizacji planów wydawniczych przeszkodziła choroba i
śmierć Autora. W tej książce Autor prowadzi Czytelnika w kierunku
Światła przy pomocy bioelektroniki i wiary w Nieskończonego Boga.
Wnioski są zaskakujące: bioteologia, nieśmiertelność duszy jest
absolutnym pewnikiem i jest wynikiem elektromagnetycznej natury życia, a
śmierć to wrota będące wstępem do wielkiej ery nieśmiertelności.
Teologia Światła, czyli sięganie Nieskończoności" to próba
bioelektronicznego wyjaśnienia śmierci, nieśmiertelności, duszy
człowieka. To również zapis naukowych zmagań i odkryć Autora.
"Dziękuję Ci, żeś mnie rzucił w stronę, gdzie nikt nie chodzi - na
podbój życia. To światło. Żywe światło. Żeś to ostawił przy rozpalaniu
dnia biosfery. Jakie to jest cudowne... Nie ma okrzyków. Jakie to
bajeczne... Życie elektromagnetyczne. To samo, co światło biosfery
promieniujące wiecznie. Co najwyżej, ulega przemianie energii. I o to
tutaj chodzi, energia nie ginie przecież. Energia wszelka jest wiecznie
żywa.
Mój program naukowy streszcza się w krótkim aforyzmie - Życie, czym
jesteś?. Aby tak dalece sięgać w naturę życia, muszę się wstępnie
wyzwolić z akademizmu pojmowania przedmiotu biologii. Muszę być na
własnych obrotach intelektualnych. Inaczej do niczego nie dojdę. Nowa
wizja życia jest specyficznym stanem w biologii. Znowu rozwój
tradycyjnej biologii jest mi utrudnieniem w balaście informacyjnym,
jakby wszystko było wykończone, poukładane - z wyjątkiem natury.
Biologia jest 'pełna' poznania, ale jedynie na peryferiach i tylko
wtedy, gdy rozpatruje zagadnienie, czym jest życie w ogóle, nie zaś w
istocie swej natury. Na czym polega istota natury życia - pytanie
pozostające bez odpowiedzi.
Tyle się o życiu mówi, pisze, głosi, rozpacza, kiedy gaśnie, niepokoi,
gdy dolega. Zdaje się, że tak dużo się wie o życiu. Chodzimy w nim,
obracamy się, poznajemy świat przez życie, bierzemy udział w życiu. Tak
wiele szczegółów doszło do naszej wiadomości. Najważniejsza rzecz -
uczestniczymy w życiu do czasu i właściwie tak uczestniczymy jak
zegarmistrz, który na podstawie znajomości mechanizmu zegarowego,
chciałby zabierać rzeczowy głos na temat natury czasu.
Tak wartko płynie życie, że doprawdy zapomniano przeanalizować, czym ono
jest. Niedorzeczność powstaje stąd, że człowiek podtrzymuje to życie,
stara się je zachować, widzi jego narodziny u innych i śmierć życia
również u innych - bez możności określenia natury tego zdarzenia.
Tymczasem z fizyki wiemy, że istnieje świat materii, który jest
niewyobrażalny. Kwantowy. Ponieważ rachunek kwantowomechaniczny jest
abstrakcyjny bez odzierania postrzegania z detali zewnętrznych, wobec
tego nie możemy sobie świata kwantowego przedstawić. Jest on możliwy
tylko do opisania formalnego, czyli matematycznego. Jeśli tak się sprawy
przedstawiają, że wszelka materia posiada niewidoczny realizm kwantowy,
wobec tego życie w najgłębszych swych rejonach powinno być również
skwantowane. Musi więc być na tym poziomie energią.
Pomysł szalony, ale robi wrażenie trafnego uderzenia w sedno sprawy.
Mamy spróbować przybliżyć sobie ten niewyobrażalny świat na odległość,
która pozwoliłaby jako tako zapoznać się z życiem. Mówiąc prosto -
pragniemy poznać kwantowe podstawy stanu ożywienia. Jeśli tutaj się nie
przybliżymy do natury życia, to już do niej nie dojdziemy w naszym
poznaniu. Trochę zaś gimnastyki mózgu zawsze się przyda".
Włodzimierz Sedlak
Trudno jest w kilku słowach streścić całe, niezwykle bogate życie
księdza profesora. Naukowiec, pedagog, ksiądz, którego teorie, podparte
naukowymi dowodami, wywołały niezłe zamieszanie wśród starych,
profesorskich wyg. Zajmował się paleontologią, geologią, ewolucjonizmem,
by stać się wreszcie twórcą bioelektroniki, nowej dziedziny nauki. Był
człowiekiem niezwykłym. Potwierdzą to zapewne wszyscy, którzy mieli
okazję poznać Go.
Urodził się w górniczej rodzinie 31 października 1911 roku w Sosnowcu,
zmarł w Radomiu 17 lutego 1993 roku. Dzieciństwo spędził w Sosnowcu i
Suchedniowie, okres dojrzewania upłynął mu w Skarżysku-Kamiennej. Po
maturze wstąpił do Seminarium Duchownego w Sandomierzu w 1930 roku. Po
święceniach kapłańskich w 1935 roku został przydzielony do pracy w
szkole w Ćmielowie jako prefekt. Pod koniec sierpnia 1939 roku został
przeniesiony do Sienna, gdzie mieszkał i pracował jako katecheta do 1948
roku. W Siennie odbudował po wojnie podstawowe szkolnictwo oraz powołał
do życia: Szkołę Rzemiosł i Liceum Ogólnokształcące. Liceum istnieje do
dzisiaj, a od 1992 roku nosi imię swego założyciela, czyli ks. prof.
Włodzimierza Sedlaka.
Mieszkając i pracując w Siennie w roku 1946, W. Sedlak w trzydziestym
piątym roku życia podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym
Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Do Lublina przez
dwa lata dojeżdżał na zajęcia. Od 1948 do 1952 studiował stacjonarnie, a
jednocześnie pracował jako katecheta w średnich szkołach Lublina. Na
UMCS uzyskał dwa dyplomy magisterskie: w 1949 roku z antropologu i w
1950 roku z pedagogiki. Doktorat w tejże uczelni uzyskał w 1951 roku na
podstawie rozprawy pt. "Zmienność organizmu jako podstawa biologiczna
zachowania".
W latach 1952-1959 ks. Sedlak pracował nadal jako prefekt, ale już w
Radomiu. Od 1960 roku został zatrudniony w Lublinie na Wydziale
Filozofii Chrześcijańskiej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Na
zajęcia dojeżdżał z Radomia. W roku 1966 uzyskał na KUL-u habilitację z
biologii teoretycznej, a następnie objął kierownictwo utworzonej przez
siebie Katedry Biologii Teoretycznej, jedynej tego typu w Polsce, na
Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej w Katolickim Uniwersytecie
Lubelskim. W roku 1974 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1980 roku
profesorem zwyczajnym. 22 lata pracował jako nauczyciel akademicki, a po
przejściu na emeryturę jeszcze przez dziewięć lat był kuratorem Katedry
i prowadził zajęcia zlecone.
Droga naukowa ks. W. Sedlaka była bardzo oryginalna. Mimo późnego
startu, doszedł on do wyników dzięki wytężonej pracy, cierpliwości,
uporowi w dążeniu do poznawania nieznanego w przyrodzie, całkowicie
własnych inwestycji finansowych oraz wysiłkowi włożonemu w kształcenie
siebie. Cechowała go olbrzymia zdolność do kojarzenia rzeczy trudnych i
nikomu nie znanych. Jego pole działalności było szerokie. Był kapłanem,
a w tym prefektem, kaznodzieją, rekolekcjonistą. Był badaczem
interdyscyplinarnym o spojrzeniu syntetyka. Ks. prof. objął swym
zasięgiem kilka dyscyplin, takich jak: geologia i paleontologia Gór
Świętokrzyskich, pochodzenie życia, paleobiochemia, paleobiofizyka i
bioelektronika, czyli elektromagnetyczna teoria życia.
Od 1960 roku Włodzimierz Sedlak opublikował ponad 180 artykułów i
kilkanaście książek z dziedzin, którymi się zajmował. Do jednego z
pierwszych jego zainteresowań należy krzem. Podał teorię o ewolucyjnej
roli krzemu w rozwoju protobiologicznych układów, czyli wczesnych form
życia. W sformułowaniu jej W. Sedlak oparł się na prastarej ewolucji
zaznaczonej antagonistycznym zestawem Si-Ca. Z tej tematyki ukazały się
trzy pozycje: "Rola krzemu w ewolucji biochemicznej życia" (1967), "U
źródeł nowej nauki. Paleobiochemia" (1973) i "Kierunek - początek życia"
(1985). Profesor napisał również scenariusz do filmu pod tytułem "Krzem
- pierwiastek młodości". Dlaczego krzem został określony jako
pierwiastek młodości? Ponieważ młode organizmy zawierają więcej krzemu
niż starsze, a w miarę upływu lat poziom krzemu spada, a wzrasta poziom
wapnia. Pojawiają się wówczas procesy miażdżycowe - skleroza, czyli
zaznacza się starzenie organizmu.
Ks. W. Sedlak związał się z Górami Świętokrzyskimi bardzo wcześnie.
Jednym z pierwszych odkryć dokonanych w tych górach przez niego był
piryt na Łysej Górze (1957). Podał również wyjaśnienie powstania
charakterystycznych powierzchni kwarcytowych, spotykanych w Górach
Świętokrzyskich, tzw. "powierzchni deszczowych" - takie powierzchnie są
wynikiem trawienia glino-krzemianowego podłoża przez pewne gatunki
bakterii, glonów i grzybów. W latach pięćdziesiątych prowadził
poszukiwania żelaza ze starożytnego wytopu, z tzw. dymarek i w 1959 roku
ks. prof. Sedlak znalazł pierwsze kawałki stali. W Łysogórach odkrył
fyllit (warstwowa substancja węglista) w mułowcach. Fyllit jest uznanym
powszechnie dowodem śladów życia z prekambru. Profesor prowadził również
badania narośli rakowatych na drzewach. W warstwach kwarcytowych odkrył
faunę meduzowatych oraz przedstawiciela praślimaka.
Jednym z największych odkryć w kwarcytach świętokrzyskich było
znalezienie przez Sedlaka w 1969 r. nieznanej dotychczas na świecie
fauny liczącej ponad 550 min lat (kambr domy), zaliczonej przez niego do
nowego rzędu Corallicyathida (koralicjatydy, archeocjaty - tak
popularnie nazywał Sedlak odkrytą faunę). Znaczenie tego odkrycia było
bardzo duże, obaliło bowiem dotychczasowe opinie, że warstwy kwarcytowe
są pozbawione skamieniałości, czyli że są "martwe". Również w tych
samych warstwach odkrył wiele okazów glonów też z kambru. Ta fauna i
rośliny są bardzo dużych wymiarów i bardzo dobrze zachowane. W. Sedlak
przebadał gołoborza kwarcytowe i 20 wychodni, wydobył około 10000
skamieniałych dokumentów. W Muzeum Przyrodniczo-Leśnym Świętokrzyskiego
Parku Narodowego na Św. Krzyżu znajduje się wiele eksponatów fauny i
flory kambryjskiej podarowanej przez ks. Sedlaka. Odkrytą faunę
przedstawił na Międzynarodowym Sympozjum Korali Kopalnych w Paryżu w
1975 roku, a w 1979 roku zreferował kopalne glony megaskopowe na
Międzynarodowym Sympozjum Korali Kopalnych w Warszawie.
Święty Krzyż dla ks. prof. Sedlaka to nie tylko letni poligon naukowy,
ale również odpoczynek. Profesor ukochał swoje góry, nazywał je "Ziemią
obiecaną", "Ziemią Świętą". Czerpał natchnienie i siłę z nich. One
dopingowały go do wytrwałości, do cierpliwości w dążeniu do wyczuwalnych
tylko intuicyjnie celów. Te góry tylko jego dopuściły do tak bliskiej
zażyłości, tylko on był godny stawić im czoła, a właściwie współpracować
z nimi. Znał doskonale nie tylko historię klasztoru i Muzeum
Przyrodniczego na Św. Krzyżu, historię kultury materialnej i wojenną
przeszłość tego terenu, ale przede wszystkim budowę geologiczną całych
Gór Świętokrzyskich, jak i wiele ciekawostek przyrodniczych związanych z
puszczą jodłową, gołoborzami, tajnikami ostępów leśnych. Tu znał każdą
piędź ziemi.
W. Sedlak znany jest najbardziej z bioelektroniki, nad którą rozpoczął
pracę w roku 1967. Do 1993 roku, do chwili śmierci, Profesor
rozpracowywał i popularyzował bioelektronikę, napisał na ten temat ponad
sto artykułów i kilka książek. Według bioelektroniki reakcje chemiczne i
procesy elektroniczne w organicznych półprzewodnikach są związane
zależnościami kwantowo-mechanicznymi, co można przedstawić na modelu
posiadającym dwie komplementarne, czyli nierozdzielne i jednakowo ważne
strony - chemiczną i elektroniczną.
Formułując elektromagnetyczną teorię życia, W. Sedlak zszedł piętro
niżej w organizacji życia, czyli minął poziom chemiczny, na którym stała
dotychczas biologia, i sięgnął poziomu kwantowego. Stwierdził, że na tym
poziomie zachodzą wszystkie procesy życiowe dzięki kwantowo-mechanicznym
sprzężeniom reakcji chemicznych z procesami elektronicznymi w
półprzewodnikowym środowisku jakim są np. białka. Takie sprzężenie
przejawia się emisją światła. Na tym poziomie wymiana informacji staje
się zrozumiała tak w samym organizmie, jak i między organizmem a
środowiskiem zewnętrznym.
Z chwilą przyjęcia bioelektroniki należy inaczej spojrzeć na biologię,
dogłębniej, a tym samym na medycynę, która jest bardzo ważna dla
człowieka. "Kwantowe podłoże stwarza możliwości ruszenia natury życia
omijanej dotąd przez niewiedzę" (W. Sedlak, "Człowiek i Góry
Świętokrzyskie").
Do publikacji z bioelektroniki należą: "Bioelektronika" (1979),
"Bioelektronika - środowisko i człowiek" (1980), "Homo electronicus"
(1980), "Na początku było jednak światło" (1985), "Postępy fizyki życia"
(1984), "Wykłady o bioelektronice" (1987), "Wprowadzenie w
bioelektronikę" (1988), "Mała monografia bioelektroniki".
"Bioelektronika dla wszystkich" (2000).
Do bardzo ważnych publikacji zaliczają się również następujące pozycje
ks. W. Sedlaka: "Życie jest światłem" (1985), "Inną drogą" (1988),
"Technologia Ewangelii" (1989), "W pogoni za nieznanym" (1990),
"Człowiek i Góry Świętokrzyskie" (1993, 2001), "Zagubiony Bóg" (1996),
"Teologia Światła, czyli sięganie Nieskończoności" (1997)
Chronologia ważniejszych wydarzeń w życiu ks. prof. Włodzimierza
Sedlaka
1911 - Urodził się 31 października w Sosnowcu
1919-1920 - Rodzina Sedlaków przeprowadza się najpierw do Suchedniowa
(1919), później do Skarżyska Kamiennej (1920)
1930 - Uzyskuje maturę
1935 - Po ukończeniu Seminarium Duchownego w Sandomierzu zostaje
wyświęcony na kapłana Kościoła Katolickiego
1936-1939 - Podejmuje pracę jako prefekt w Ćmielowie (woj.
Świętokrzyskie)
1939-1945 - Pracuje jako prefekt w Siennie (woj. Świętokrzyskie)
1946 - Podejmuje studia przyrodnicze na Wydziale Matematyczno-
Przyrodniczym UMCS w Lublinie
1948-1952 - Przenosi się do Lublina. Studiując pracuje jako katecheta w
lubelskich szkołach średnich
1949 - Uzyskuje magisterium z antropologii na Wydziale Matematyczno-
Przyrodniczym UMCS w Lublinie (Temat pracy: "Kręgi izolacyjne parafii
Sienno")
1950 - Uzyskuje magisterium z pedagogiki Wydziale Matematyczno-
Przyrodniczym UMCS w Lublinie
(Temat pracy: "Zmienność organizmu jako podstawa biologiczna zachowania"
1951 - Broni doktorat (tytuł rozprawy: "Zmienność organizmu jako
podstawa biologiczna wychowania"), UMCS
1952-1960 - Przenosi się do Radomia. Pracuje jako prefekt w radomskich
szkołach średnich
1959 - Publikuje hipotezę nt krzemowych początków życia
1960 - Zostaje zatrudniony na stanowisku adiunkta na Wydziale Filozofii
Chrześcijańskiej KUL
1966 - Uzyskuje habilitację z zakresu biologii teoretycznej na Wydziale
Filozofii Chrześcijańskiej KUL
(Tytuł rozprawy: "Możliwość odtworzenia początków ewolucji organicznej
na podstawie komponenta krzemowego").
1967 - Publikuje pracę, w której pojawiła się wzmianka o możliwości
istnienia bioplazmy
1967 - Zostaje mianowany kierownikiem utworzonej dla niego Katedry
Biologii Teoretycznej w KUL
1969 - Publikuje zarys koncepcji elektromagnetycznej natury życia
1973 - Z jego inicjatywy i pod jego kierownictwem zostaje zorganizowana
w KUL "I konferencja poświęcona bioplazmie"
1974 - Uzyskuje tytuł profesora nadzwyczajnego
1975 - Z jego inicjatywy i pod jego kierownictwem zostaje zorganizowane
"I krajowe sympozjum na temat bioelektroniki"
1980 - Uzyskuje tytuł profesora zwyczajnego
1982 - Przechodzi na emeryturę, prowadząc jeszcze przez kilka lat
zajęcia zlecone w KUL
1993 - 17 lutego umiera w Radomiu.
Uwarunkowania życia
Wrocław 2001 System Miłości Narodów